Dag 12

17-11-2009 Via Australis - Torres del Paine

Vanochtend was het weer een vroegertje. Om 05.30 uur ging alweer de wekker en dat was ook de tijd dat de zon op zou komen. Nog liggend in bed deden we de gordijnen iets open en jawel hoor, net tussen een paar wolken door kwam de zon op. Vervolgens zaten we om 06.30 uur aan een kopje koffie in de Yamanah lounge en een half uurtje later stonden we als een kudde pinguïns klaar op het dek om uitgelaten te worden. Niet ver van de boot zag je Magdalena Island al liggen met z'n Magallanic pinguïns. In de zodiacs werden we weer in groepen van veertien á zestien personen aan land gezet. Via een pad liepen we naar de vuurtoren. En overal zag je pinguïns en sommigen staken ‘ons' pad over. Wat was dit weer machtig mooi! Die beestjes zijn niet heel erg schuw. Sommigen staan je gewoon aan te kijken. Ook hier zaten ze nog te broeden, al had er één al een jonkie die we konden zien liggen, al zag je alleen maar een grijs pluizenbolletje. En wat een prachtig weer en dan met die pinguïns op de heuvel met blauwe lucht op de achtergrond, of al waggelend op het strand met de schittering van het water op de achtergrond. Geweldig! D'r stond alleen een behoorlijk fris windje, maar alleen de vingers werden koud. Na een uurtje werden we weer teruggebracht. Inmiddels was het aan het betrekken en werd de wind sterker, dus dat was wel even heftig in de zodiac. Bij Cape Horn had je zelfs niet zulke hoge golven. Eenmaal terug op de boot was het snel ontbijten, want we moesten de koffers nog pakken. Klokslag 10.00 uur waren we klaar en konden we de koffers buiten de kamer zetten. We zijn nog even wezen uitwaaien op het dek, maar niet veel later moesten we ons verzamelen in de Yamanah lounge voor de instructies. Nou, de enige instructie die we kregen, was 1½ uur later om 11.30 uur, en was de mededeling dat we het schip mochten verlaten. Buiten op de kade stond een bus te wachten die ons naar de ‘aankomsthal' bracht. De koffers stonden daar inmiddels al op ons te wachten. Maar voordat we naar buiten mochten, moest iedereen z'n koffer open maken. Ja, je mag niets aan vers voedsel invoeren en blijkbaar zijn ze heel streng daarin. Vervolgens zagen we allemaal mensen staan met naambordjes, maar niet met de onze. Bij de laatste bleven we staan. De man stond nog even te praten met iemand van de National Geographic groep en jawel hoor, dat was iemand van Explora. We konden naar buiten en een minibusje in. Op naar Torres del Paine. Paco, van onze excursie in Ushuaia stapte ook bij ons in. En omdat we nog geen Chileense peso's hadden, is de chauffeur op ons verzoek gestopt in Punta Arenas bij een benzinestation waar ze ook een pinautomaat hadden. Vervolgens was het 2½ uur rijden naar Puerto Natales waar we konden genieten van een heerlijke lunch in een gigantisch hotel, Caja Los Andes Llanuras de Diana. We kregen zelfs een keuzemenu; soep, salade of tortilla en lam of krab. Buitengewoon! Daarna was het nog eens twee uur rijden voordat we het hotel Explora Salto Chico bereikten. Onderweg hebben we nog bij een mooi uitkijkpunt gestopt en toen hadden we prachtig uitzicht op de Torres. Wel hier en daar bewolking, maar we zagen ze ten minste! In het hotel aangekomen, hadden we gelijk een briefing over de excursies die we morgen kunnen doen. Nou, heel relaxed dus, alleen in de middag zullen we een excursie gaan ondernemen. Na de briefing hebben we ons heerlijk opgefrist in onze prachtige kamer. Zelfs de badkamer had raampjes naar de slaapkamer toe, zodat je ook vanaf het toilet de Torres kon zien. Geweldig! Met het diner zaten we heerlijk met z'n tweetjes en konden we wederom van alles drinken. Als vooraf hadden we de keuze uit soep of de terrine van geitenkaas (en die laatste werd het) en vervolgens kozen we voor de vegetarische pasta en niet het lam. En dan ook nog de keuze uit vier desserts. Super gewoon! Na afloop hebben we nog even met Paco in de bar gehangen en hebben we onze e-mail even gecheckt, want net zoals op de cruise hebben we hier ook geen bereik. En wat zal dat lekker slapen in zo'n mooie kamer.

Dag 13

18-11-2009 Torres del Paine

What a beautiful day! We hebben heerlijk ‘uitgeslapen', tot een uurtje of acht en hebben heerlijk rustig ontbeten, want voor vanochtend staat niets op het programma. Het ontbijt was net zoals gisteravond wonderful. Het buffet had heerlijk brood, avocadomoes en cheesescones en eenmaal aan tafel kregen we nog de kaart met de verschillende soorten eieren. Na het ontbijt zijn we heerlijk naar buiten gegaan. Het zonnetje scheen zelfs af en toe, dus dat waren mooie plaatjes. We liepen vanuit het hotel naar Lago Pehoé. En eenmaal op het ‘strand' hadden we een magnifiek uitzicht op het Torres massief. Na wat geklauter konden we ook het hotel mooi zien liggen. Weer terug in het ‘basecamp' heeft Moppie z'n hardloopkleren aangetrokken en is ie gaan hardlopen. Ondertussen had ik mooi de tijd om mooie plaatjes te schieten. Ik ben bijvoorbeeld naar het boathouse gegaan met het zwembad en de sauna's. Ik mocht zelfs gewoon foto's maken binnen. Daarna ben ik naar de Salto Chico gelopen voor wat mooie plaatjes van de waterval met het hotel op de achtergrond. Inmiddels was het alweer tijd geworden voor wat voer. Nou, dat bestond gewoon weer uit een warme maaltijd met weer een soep (dit keer pumpkin) of een taartje van krab en vervolgens de crigio (een witvis) en de vegetarische pasta leek wel een beetje op ravioli. Daarna kregen we zelfs nog een toetje, profiterolles en lekker vers fruit (je had zelfs weer keuze uit vier). Vervolgens hadden we nog maar een klein uurtje, want om 15.15 uur moesten we gereed staan voor onze eerste excursie. We waren met nog twee stellen, één uit Engeland en één uit de USA. De excursie ging naar het Lago Nordenskjold vanwaar je een magnifiek uitzicht had op het Torres massief. Eerst gingen we met de van een stukje langs Lago Pehoé en volgens mij kwamen we toen langs het Hosteria Pehoé waar Chris Zegers heeft overnacht. Op een gegeven moment werden we gedropt voor de wandeling. Het was een heel gemakkelijke wandeling al lag het tempo wel erg hoog. Aan het einde hadden we een prachtig uitzicht. Helaas was het inmiddels wel aan het betrekken. En ineens was daar een enorm gebulder, een avalanche! En niet zo'n kleintje ook. Wat een geweld en wat konden we dat mooi zien! Daarna was het dezelfde weg terug. Het was een mooi heuvelachtig pad met zelfs een paar orchideeën langs de kant. Ook dat waren hele mooie plaatjes. Na afloop namen we nog de Salto Grande mee, het grotere broertje van de waterval bij het hotel. Rond de klok van zes uur waren we weer terug in het ‘basecamp'. Daar werd het tijd voor weer een overheerlijk drankje. En net zoals bij aankomst kozen we ook nu weer voor de champagne. We gingen nu heerlijk in de lage stoelen zitten met uitzicht op de Torres die langzaam achter de wolken verdwenen. Vanaf 19.00 uur was er weer een briefing over de excursies van morgen. De gidsen gingen stuk voor stuk iedereen langs en gaven uitleg over de excursies. Uiteindelijk kozen we voor de excursie naar de Grey glacier. Natuurlijk krijgen we nog meer gletsjers te zien in National Park Los Glaciares bij El Calafate, maar we kunnen er gewoon geen genoeg van krijgen. Het is alleen wel eerst twaalf kilometer wandelen voordat we met de boot langs de gletsjer varen. Dus dat werd vroeg naar bed. Maar eerst om 21.00 uur een heerlijk diner met krabsalade en vervolgens een steak van draadjesvlees en een risotto met garnalen. Vervolgens namen we dezelfde toetjes als vanmiddag. En daarna gingen we heerlijk ons mandje in. We slapen overigens wel ieder in een eigen bedje. Ze zijn eigenlijk net te smal voor met z'n tweetjes en verbouwen kon niet echt. Ach, je krijgt niet eens de kans om te spelen, je valt gelijk als een blok in slaap en dat voor deze keer al vóór 23.30 uur. En dat is zeldzaam tijdens deze vakantie.

Dag 14

19-11-2009 Torres del Paine

Goeie smorges, het wekkertje liep alweer om 05.15 af! En dat noemen ze vakantie! We deden de gordijntjes open en wat zagen we daar: de Torres tegen een heldere hemel! Dat wordt een mooie dag, hoewel het hier snel kan veranderen en zeker met zo'n harde wind als vandaag. Om 06.30 uur hebben we even een ontbijtje naar binnen geschrokt, want om 07.00 uur moesten we present zijn. In de lobby was het verzamelen. Hier lagen wandelstokken klaar en kon je je rugzak nog even volproppen met candybars voor onderweg. Vanuit het hotel vertrokken we met een bootje over het Lago Pehoé naar Refugio Paine Grande. Vanaf de boot hadden we een prachtig uitzicht op het Paine massief. Zelfs onze gids Cristina had een camera bij zich en dat is niet gebruikelijk, maar vandaag is het zulk uitzonderlijk mooi weer dat ook zij graag mooie plaatjes wil schieten van de toppen van het Paine massief. Meestal liggen die nl. in de wolken en laten zich dus maar zelden zien. Na de boottocht met de kleine catamaran begonnen we aan onze hike van zo'n 12 kilometer waar we zo'n 3½ uur over zouden doen. Omdat we zo vroeg waren vertrokken, begonnen we om 07.45 uur al met lopen. Het tempo lag wederom best hoog. Dan maar als laatste van de groep van zeven plaatsnemen, dan kan ik m'n eigen tempo bepalen. Het eerste deel was nog vrij vlak en ondertussen hadden we prachtig uitzicht op de toppen Punta Bariloche (2.600 m), Punta Norte (2.750 m) en daar tussenin de Punta Principal (3.050 m) Deze laatste heeft een top van alleen maar ijs en laat zich zelden zien. We're lucky again! Op een gegeven moment was het een stukje alleen maar klimmen door de bossen, maar dat werd beloond met een uitzicht over het Lago Grey met hier en daar zelfs wat ijsschotsjes. Wat een prachtige wandeling! Het bleef af en toe omhoog gaan en op een gegeven moment zagen we daar ook de Grey glacier liggen. Ja, dat blijft gewoon prachtig. Vanaf dit mooie punt zagen we ook het strand liggen waar de lunch zou worden genuttigd. Het was nog best wel een aardige tippel naar beneden en ik was blij dat ik de wandelstokken had meegenomen, want er lagen veel losse stenen. Op het strand aangekomen, hadden we eerst de gelegenheid om mooie plaatjes te schieten, zodat Cristina onze gids de lunch kon voorbereiden. Ze had dan ook een behoorlijke rugzak meegenomen waar een mooi geruit tafelkleedje uit kwam, heerlijke erwtensoep en fantastische sandwiches (beef, vis én vegetarisch). Je kon er zelfs nog avocadomoes, tomaat of aubergine op doen. Super hoor, om zo op de rotsen aan het strand te lunchen. En dat met uitzicht op wat ijsblokjes. Na de lunch was het nog een half uurtje lopen naar Refugio Grey waar we op de boot stapten voor een hele mooie terugweg. De boot voer nl. eerst nog even langs de Grey glacier en kwam er echt heel dicht langs. Ja, daar moet echt geen stukje van afbreken. Wat blijven gletsjers toch mooi! Ook hier kregen we weer whisky óf piscoe on the rocks. Na wel even varen, kwamen we aan bij Hosteria Lago Grey. Nog even een wandeling over het strand en een hangbrug en daar stonden de vans die ons terugbrachten naar het hotel (er was nl. nog een gids met zeven personen). Het weer was behoorlijk aan het betrekken en inmiddels lag het massief aardig in de wolken. Wat hebben wij weer geboft met het weer! Eenmaal terug in het hotel namen we eerst weer een heerlijk drankje. Ze kwamen alleen nog niet met de borrelhapjes langs, het was blijkbaar nog te vroeg (16.15 uur). Wel kon je cakejes en kaaskoekjes pakken. Daarna was het heerlijk douchen en een powernap, want zo'n wandeling hakt er best wel in. Tegen 19.30 uur waren we weer beneden (al ging dat met moeite) voor de briefing van morgen. Het was even moeilijk om te besluiten welke excursie we morgen gaan maken, omdat ik die van vandaag meer dan genoeg vond en nu gaan we morgen een nog langere tocht maken, 19 kilometer staat er op het program. En dan ook nog eens met een behoorlijk hoogteverschil van 800 meter. Uiteindelijk kwamen Kate en Tony ook bij ons zitten in de bar en besloten zij ook dezelfde tour te doen. Aansluitend zijn we gezamenlijk gaan eten. Het werden de gamba's en wortelsoep en als hoofdgerecht de steak en zwarte tagliatella met seafood. Ja, zo goed als we het hier hebben, dat hebben we nog niet echt meegemaakt. Om 22.30 uur waren we alweer terug op de kamer en niet veel later lagen we in bed, want er wacht ons morgen een zware tocht. En dan hopen dat we net zulk mooi weer hebben als vandaag.

Dag 15

20-11-2009 Torres del Paine

Om 06.00 uur ging alweer die wekker af. We zouden het rustig aan doen vandaag, maar gisteravond besloten we toch voor de Torres hike te gaan. Dit keer hadden we wel iets meer tijd voor het ontbijt. En dus stonden we om 07.45 uur goed gevuld klaar. De groep bestond uit acht persoen, twee stellen uit Engeland (Kate & Tony en Tracy & Ben) en één stel uit Duitsland (maar woonachtig in Colombia) en onze gids Coto. Het eerste deel bestond uit een rit van ongeveer een uur naar Hosteria Las Torres in weer van die luxe vans. Het weer leek vanochtend nog goed met haast geen wind, maar aan het begin van de trail aangekomen, was het al aardig aan het betrekken, dus besloot ik toch maar m'n lange onderbroek aan te trekken. Dat kon gelukkig in Hosteria Las Torres, wat overigens best wel een mooi ding is, maar je zit dan wel in een uithoek met alleen maar pampa om je heen én het Paine massief. Om 09.00 uur begonnen we met lopen. Nadat we de hangbrug gepasseerd waren, ging het gelijk aardig omhoog. In totaal moesten we zo'n 800 meter overbruggen over ruim negen kilometer verdeeld. En dat ook weer terug! Gelukkig stopte Coto regelmatig zodat we konden genieten van het uitzicht en af en toe gaf hij aan dat we dan ook moesten drinken. Zo zagen we vrij in het begin heuze Woodpeckers. Wat een prachtige vogels met een mooi rood koppie. Bij het eerste ‘basecamp', Campamento Chileno, kon ik dat gelukkig weer lozen. Hier was ook het moment aangebroken dat het wat minder steil werd en dat we de bossen in gingen. Gelukkig hadden we ook nu weer wandelstokken meegenomen, want af en toe was het behoorlijk modderig en moest je over keitjes een watertje oversteken. Uiteindelijk kwamen we bij Campamento Torres, maar dat lieten we links liggen en gingen gelijk door voor het laatste traject van krap een uurtje steil omhoog. Ook hier was je blij dat je de stokken bij je had. Gelukkig stopte Coto nog twee keer en voor de rest was het verstand op nul en blik op oneindig. Nou ja, op het pad goed kijken natuurlijk, zodat je kon zien waar je je voeten neer moest zetten. En eindelijk waren we dan boven. Inmiddels was het helaas gaan sneeuwen en zag je dus helemaal niets van de Torres. Zijn we daarvoor bijna tien kilometer naar boven geklommen?! Ja, dat is Patagonië, je weet het nooit met het weer. Toch was het wel apart dat het sneeuwde, dat maakte de tocht net even mystieker, hoewel een strak blauwe hemel mooier was geweest. Op de top, aan het einde van de trail hebben we weer van een heerlijke lunch genoten met van die heerlijke sandwiches en dit keer met tomatensoep. Ook nu weer werd er een blauw-wit geblokt tafelkleed uitgespreid ondanks dat het sneeuwde. We hadden wel even lopen zweten naar de top toe en als je dan zo stil staat, krijg je het best wel koud. Nadat iedereen z'n sandwiches en de koffie op had, gingen we snel weer naar beneden. En dat was ook niet gemakkelijk, zo continue naar beneden lopen. Na de sanitaire stop bij Campamento Chileno, waar de sneeuw was overgegaan in regen, moesten we zelfs nog weer een stukje omhoog klauteren. Daarna ging het weer behoorlijk naar beneden en zagen we het basecamp al liggen. Om 16.15 uur waren we dan eindelijk beneden. Daar stond een heerlijk biertje op ons te wachten. Hier beneden was het gelukkig aardig weer en stonden we bij de vans nog even na te genieten. Op onze terugrit naar het hotel kwamen we nog weer guanaco's tegen. Guitige beesten blijven dat. Zo en dan gauw een warme douche. Je moet er toch niet aan denken dat je op een camping verblijft. En dan is er (weer) champagne! Heerlijk zittend op een bank met uitzicht op het Paine massief. En ook nu kwamen ze weer met heerlijke hapjes aanzetten. Vervolgens kwam Cristina bij ons zitten en liet ons een hele mooie diashow op haar laptop zien. Allemaal eigen foto's, ze is gewoon een echte professional! We hebben nog heerlijk zitten kletsen met haar, wat een geweldige meid. Het avondeten was ook weer helemaal super met een geitenkaas/uientaartje vooraf en een visje en (natuurlijk) ravioli als hoofdgerecht. Wederom was het dessert iets teveel. En dan als echt toetje een afzakkertje in de bar, samen met Paco en een gids (die zelf skitours geeft in één van de skigebieden van Chili, dus als we terug willen komen .....). Om 23.45 uur werd het dan toch echt bedtijd en zit Explora er bijna op. Wat een machtige tijd hebben we gehad!